eu, que levo garzas en simetría sobre o peito,
xurei ante os cinco emperadores que o equilibrio non existía, que se as garzas sostiñan os ríos de toda a porcelana chinesa era
tan só
por un mecanismo de bloqueo na articulación.
premiáronme por arriscar todo na defensa.
uns anos despois escribinche. dicía:
Rostock, seis de xullo,
qué atroz interromperte; verás,
necesito que entendas a utilidade de certo tipo de feridas.
estou rematando un ensaio
sobre as explicacións pre-modernas da migración das aves,
e as especies tratadas, desde Aristóteles, como viaxeiras á lúa
ou mariñeiras que raramente volven.
estudei incluso un panfleto de 1703
que defende a comuñón das andoriñas,
a súa reunión en pantanos
e a coreografía que respectan para pousarse nos xuncos
até afundilos.
invernan baixo as augas, na calma hipnótica dos lameiros,
e por iso emerxen tan klein mollado en primavera.
pero en 1822 (adxuntei coidadosamente a fotografía),
unha frecha atravesa o pescozo dunha cegoña en África central
e a ave emprende o voo cargando coa arma e coa ferida.
cando chega a Alemaña, alguén identifica a orixe do proxectil
e confirma, así, unha hipótese científica.
pouco máis lembro da carta, salvo:
a partes iguais se distribúe a dor e a luz,
e ao final, a lixeireza existe porque existiu o exceso.
Sendo o tempo das migracións (concluía)
permíteme evitar a fórmula de despedida,
Atlántico por medio,
ondean coas correntes todas as anémonas.
© Alba Cid. All rights reserved.
